اثرات درمان با لووتیروکسین بر جنبه های شناختی و افسردگی در مبتلایان به کم کاری تحت بالینی تیرویید: کارآزمایی بالینی دو سوکور

زمینه و هدف: کم کاری تحت بالینی تیرویید که شامل افزایش tsh ( thyroid-stimulating hormone ) همراه با سطح طبیعی هورمون های تیرویید در گردش خون می باشد، همواره به عنوان یکی از علل اختلالات روانی ـ حرکتی و افسردگی مورد بحث است. هدف از این مطالعه بررسی اثر درمان با لووتیروکسین بر اضطراب، افسردگی و دیگر معیارهای روانی ـ حرکتی در مبتلایان به کم کاری تحت بالینی تیرویید بود. روش کار: 27 بیمار 17 تا 61 ساله با میانگین سنی 5/13 ± 38 سال، شامل 8 مرد و 19 زن، با غلظت سرمی tsh پایه به میزان 28-5 میلی واحد در لیتر(با میانگین 2/5 ± 4/8 میلی واحد در لیتر) همراه با ft4i ( free t4 index )در محدوده طبیعی وارد مطالعه شدند. پس از مشابه سازی از نظر سن، سطح tsh سرم و آنتی بادی های ضد تیرویید، بیماران به طور تصادفی به 2 گروه تحت درمان با لووتیروکسین و دارونما تقسیم شدند(13 نفر، لووتیروکسین و 14 نفر، دارونما دریافت کردند). در گروه مصرف کننده لووتیروکسین، میزان tsh هدف، 5/3-3/0 میلی واحد در لیتر بود. قبل از شروع درمان در تمام بیماران ضریب هوشی( intelligence quotient=iq ) به وسیله آزمون ریون، حافظه و سرعت روانی ـ حرکتی توسط آزمون کافلن و شدت اضطراب و افسردگی به کمک آزمون hads ( hospital anxiety depression scale ) بررسی شد. افراد به مدت 11 تا 14ماه(با میانگین6/0 ± 12ماه) پیگیری شدند. در پایان مطالعه آزمون های اولیه در تمام افراد تکرار شد. یافته ها: 10 بیمار در گروه تحت درمان با لووتیروکسین و 13 بیمار در گروه مصرف کننده دارونما مطالعه را کامل کردند. میانگین tsh سرم در گروه تحت درمان بالووتیروکسین از 1/7 ± 6/9 میلی واحد در لیتر به 2/1 ± 3/1 میلی واحد در لیتر (002/0 p< ) و در گروه مصرف کننده دارونما از 1/3 ± 6/7 میلی واحد در لیتر به 8/15 ± 18 میلی واحد در لیتر (024/0 p< ) تغییر یافت. در هر کدام از 2 گروه به تنهایی و در مقایسه هر 2 گروه با هم اختلاف معنی دار در ضریب هوشی، حافظه فوری، حافظه تاخیری، شدت اضطراب و افسردگی قبل و بعد از مداخله،مشاهده نشد. نتیجه گیری کلی: درمان با لووتیروکسین سبب بهبود ضریب هوشی، حافظه و حالات روانی مبتلایان به کم کاری تحت بالینی تیرویید نمی شود.